Je was net 10 jaar.
Een oud-collega belde: “ Nanet kan jij hier iets mee?”
Oeh…dit was een hele heftige situatie….
Vervolgens belde je moeder mij: hoi Nanet, ik hoop echt zo dat je ons kan helpen, ik ben ten einde raad…
al mijn twijfels verdwenen en ik wist dat ik met jou aan het werk mocht gaan.
De situatie was als volgt:
Jij, met woedeaanvallen. Controle verlies, heeel veel pijn en boosheid en onbegrip in je. Een ontzettend heftige situatie in jouw gezin: je vader was al langere tijd depressief, praatte niet, en had ten einde raad een poging gedaan om zichzelf van het leven te beroven. En jij, net 10 jaar had hem gevonden en gezien.
Het hele gezin was ontwricht en moeder deed haar uiterste best om alles op de rit te houden met jou.
Het was ongelofelijk heftig…
Ik zag een jongetje binnen lopen de eerste keer. Met een blik in zijn ogen van: ik weet het allemaal niet meer. Houdt papa niet van mij? Wat heb ik gedaan dat hij zo boos en teleurgesteld is in mij dat hij niet meer bij mij wil zijn?
Je wilde niet praten. Je wilde niet naar therapie. Je wilde ook niet bij mij zijn eigenlijk. Maar je wilde wel boksen.
En er gebeurden wonderen. Je bloeide op, je liet jezelf steeds meer zien. Je werd steeds meer weer jezelf.
Je leerde omgaan met alles wat er gebeurd was. En je leerde omgaan met alle emoties binnen in jou. Je leerde en durfde ze te voelen in plaats van ervoor weg te “vechten”..
En je vader… die keek naar jou. Hij zag je veranderen. Hij wilde niet bij me komen. Hij wilde ook niet praten. Hij wilde ook geen therapie. Maar ook hij wilde wel boksen…
En jij…. Jij leerde hem boksen.., er kwam een bokszak… en jij deed de oefeningen met je vader die ik ook met jou deed. Je vertelde gewoon wat je deed bij mij en wat je ervan leerde en hoe je het toe ging passen met je 10 jaar. Je was je totaal niet bewust van wat je eigenlijk aan het doen was… je was gewoon lekker met je papa aan het boksen.
En ondertussen verwerkten jullie allebei op je eigen manier jullie verdriet en boosheid en onmacht.
Inmiddels is het 3 jaar geleden dat je bij me kwam. En had ik afgelopen week contact met je moeder om te horen hoe het inmiddels gaat met jou en in jullie gezin.
En ze vertelde me dat het goed gaat. Dat je nog steeds de oefeningen gebruikt en inzet. En dat het jou en je vader nog steeds helpt. Dat ze zo ontzettend blij en dankbaar zijn dat ze dit traject ingezet hebben.
En ik… Ik ben in tranen na het gesprek… diep diep dankbaar🙏🏻. Wat een fantastisch jochie was je, wat een fantastische en prachtige jongen ben je en wat een prachtige man zal je worden 💙…..
Dit is een bijdrage van Nanette Kamstra van BOKZ by nanet
