Tot mezelf komen

Mijn intentie was om tot mezelf te komen in de natuur, helemaal alleen. Ik had vooraf in mijn intentie boekje letterlijk geschreven: ontspanning zonder verplichting. Wat deed ik in plaats daarvan? Ik schreef een heel strikt schema voor de dagen dat ik hier was. Tot ik besefte dat ik hierdoor juist in de kramp schoot. Dit was niet wat ik nodig had. Ik wilde luisteren naar het moment, en doen wat goed voelde. Dus gooide ik mijn hele schema overboord en leefde mijn verblijf naar ingeving.

Ik wist dat ik mocht ontspannen, maar ik zat te veel vastgeklampt. Ik probeerde te laten gaan, te genieten. Alhoewel ik echt wel genoot van het groen, de rust, en de prikkelvrije staat van zijn, leek de perfectionist in mij teleurgesteld te zijn dat ik niet voldeed aan het plaatje dat ik vooraf in mijn hoofd had. Alsof het alleen maar zen, vrede en gelukzaligheid zou zijn. Niet nadenkend dat ik juist mezelf zou tegenkomen, wanneer ik de rust op ging zoeken. Ik was zo toe geweest aan stilte dat de confrontatie met mezelf oorverdovend was. Maar ik zat per slot van rekening hier in dit natuurhuisje om tot mezelf te komen, met al mijn emoties en vermoeidheid, verwarring en verlangens. Dus ik besloot de confrontatie aan te gaan en OK te zijn met het niet-zen gevoel. Want daar zat de acceptatie.

Ik erkende mijn controledrang, mijn zelfdestructieve gedachten, mijn angsten en oude patronen. Ik wilde mezelf omarmen met alles wat ik ben en daar kalmte in vinden. Dus begon ik te schrijven, en te schrijven, en nog meer te schrijven. Doorkruisende zinnen, losse woorden, alles behalve perfect geformuleerde teksten. Ik had al lang niet geschreven, want ik wist dat schrijven me altijd op een diep niveau bij mijn gevoel brengt. Het vermijden daarvan vond ik af en toe stiekem nog steeds prettig. Wat een opluchting dat ik die vermijdingscirkel doorbrak en eindelijk weer schreef! Ik keek naar mijn eigen gedachten, liet alles voorbij passeren.

Gedurende de tweede dag veranderde er iets. In mijn hoofd ontstond ruimte, mijn gedachten werden rustiger. Er was letterlijk een verschuiving van energie in mijn lichaam. Ik voelde weer meer liefde voor mezelf groeien. Dat stugge donderwolkje klaarde op. Ik kreeg nieuwe inzichten. Alles wat ik deed was precies goed zoals het was.  Ik wandelde, fietste, deed voor het eerst een meditatie van een uur! Ik las interessante dingen over chakra’s, ging vroeg slapen, zette geen wekker, legde mijn eerste mindful running rondje af. De kalmte die ik zo geforceerd zocht, bleek vanzelf te komen toen ik vrede had gevonden met alles dat ik voelde.

Acceptatie dus. Daarin zit de sleutel. In het realistisch (durven) kijken naar alle gedachten. In een klein beetje controle laten varen. Het gaat niet helpen om krampachtig pijnlijke emoties weg te duwen, geforceerd te focussen op positiviteit. Toch helpt het je wél om te blijven kiezen met welke gedachten of gevoelens je verder gaat. Juist door alle gedachten en emoties, fijne en minder fijne, toe te laten kun je leren om er van een afstand naar te kijken. Bijvoorbeeld door meditatie. Vanuit deze afstand kun je makkelijker selecteren welke emoties jou goed doen en welke je mag laten gaan.

Het schrijven van planningen, daar is natuurlijk niks mis mee, het kan juist super fijn werken voor je productiviteit. Maar in mijn geval was het goed om precies dat stukje druk los te laten en uit mijn comfort zone te stappen. Ik hoop dat het je inspireert om te kijken naar waar jij soms teveel controle op uitoefent. Of er een gebied is waar je geforceerd focust en daardoor jezelf tegen werkt.

VOEL in elke vezel; heb lief wie je bent, stop met streng zijn en omarm mindere gevoelens. Wees mens.

Bye now,

In liefde.