Levenslessen van de winter

Het leven bestaat, net als in de natuur, uit seizoenen. Voor alles is een tijd. Een tijd van zomer en een tijd van winter. Een tijd om blij te zijn en een tijd om te huilen. Het is goed om de tijd te leven zoals die is. Zit je in een winterse tijd? Probeer er dan niet krampachtig een zomer van te maken, maar doorleef die winter. Dat geldt voor je gevoel, voor je leven, voor relaties. Elk seizoen kent zijn mooie kanten en zijn uitdagingen. Alles doorleven kost je misschien wat, maar levert je ook een voller leven op en mooie dingen die je anders zou missen.

Een winters seizoen in je leven is een lastig seizoen. Het is als die tijd tussen januari en maart, na de lichtjes van de feestdagen en voor het uitbreken van de lente. Als het regent en miezert, koud is en donker, stil en dor. Winter in je leven, in je relatie, in je hart.

Het is ook geen populaire boodschap, een winter. Onze maatschappij is niet ingesteld op wachten, op geduld, op volharding en ongelukkig zijn. Soms is het leven niet gemakkelijk, niet meteen te fixen, soms ben je niet gelukkig en soms is de levenslust, de liefde of het geluk even weg.

Toch kan het ook een helpende gedachte zijn dat winters er nu eenmaal bij horen. Een winter is vaak geen eindpunt, maar een fase. En als je wilt, liggen er ook mooie lichtpuntjes en prachtige lessen in verborgen.

De winter leert ons volharden

Een winter is een tijd van weinig bloei en licht. Het is koud, stil en donker. De tijden van zonovergoten dagen en korte nachten zijn een herinnering en soms vraag je je af of de zon nog gaat terugkomen.

Een winter in je leven betekent een tijd van volharden. Doorgaan en stug volhouden, koppig en bijna tegen beter weten in. Volharden kun je, door de erfenis van de herfst en de belofte van de lente. Je hebt de herinnering van hoe het was en hoe het kan zijn, de geleerde lessen van wie je bent en wat je nodig hebt. Die belofte is lastiger, want wat als het niet beter wordt? Volharden betekent dat je zegt: ik zie het, de wanhoop. De uitzichtloosheid. En tóch hoop ik. Halstarrig, bijna. Maar die lente, die komt. Hoe dan ook. Soms misschien anders dan je verwacht.

Het is niet passief, je inzet is juist nodig. Soms betekent vechten niet plotselinge verandering afdwingen, maar iets de tijd en rust geven om weer goed te komen. Om te hopen en te verwachten, om je vast te klampen aan de belofte en je uit te strekken naar het licht.

Doorleef de winter alsof je de lente al ziet.

De winter is een tijd van verstillen en vertragen.

In de winter doet de natuur een stapje terug. Het is een tijd van weinig groei, van verstilling en vertraging. De rust daalt neer over de aarde en alles ligt even stil. Ogenschijnlijk, want uiteindelijk gebeurt er genoeg onder de oppervlakte.

In de samenleving van nu lijkt het soms alsof we een soort constante groei moeten doormaken. Altijd bezig met beter, hoger en sneller. Door de grote hoeveelheid aan zelfhulpboeken lijkt het alsof we altijd aan onszelf kunnen sleutelen. Het is heel fijn, dat aanbod van tips en hulp. Maar de keerzijde is dat het lijkt alsof je jezelf altijd kan fixen. Als het dan allemaal niet zo lukt, ligt dat dan aan jezelf.

Het is goed voor een land om af en toe braak te liggen, om het rust te gunnen voor je er weer wat op gaat verbouwen. Zo is het ook goed om even stil te staan, als mens. Het is oké om het soms allemaal even niet meer te weten. Je kunt zaadjes niet uit te grond trekken om ze te laten groeien, zoals Mirjam van de Vegt zo mooi zegt. Zo kun je ook groei en antwoorden niet forceren. Je hoeft niet af te zijn, als mens. Je het is oké om jezelf niet meer (of nog niet) te begrijpen, om jezelf opnieuw uit te vinden, om te blijven groeien.

De winter nodigt niet alleen uit tot stilstaan, maar ook tot stilte. Neem bewust de tijd om rust en stilte in te lassen. In een maatschappij van geluid is stilte iets wat je actief moet creëren. Stilte kan soms spannend zijn, want wat komt er dan boven? Stilte zal je in eerste instantie onrust opleveren. Maar stilte leert je ook veel over je eigen hart. Als de wereld verstomt, hoor je pas je eigen gedachten.

De winter leert ons warmte te zoeken

In de winter is het koud, zelfs met klimaatverandering. We verwarmen ons huis, doen warme kleren aan en steken kaarsjes aan. We zoeken warmte. Dieren die in winterslaap gaan, denken er niet over om de kou puur op eigen kracht te trotseren. Nee, ze dekken zich toe met warmte om de winter te overleven.

Net zo vraagt een figuurlijke winter en kou vraagt om warmte van anderen. Waarom hebben wij dan juist de neiging om het voor onszelf te houden, om te leven zonder versterkingen? Niet laten zien dat we worstelen, dat we het af en toe niet meer trekken of zelf voor elkaar krijgen, dat onze relaties niet zo mooi meer zijn. We zijn sterk, toch? We kunnen dit allemaal best zelf, nietwaar?

De waarheid is dat we anderen nodig hebben. Dat zegt niets over de kracht van je karakter, maar over de aard van je menszijn. Mensen zijn gemaakt voor verbinding, anders verpieteren we. Hulp vragen of accepteren in een moeilijke tijd is een teken van kracht. Je kwetsbaarheid laten zien is het dapperste wat je kunt doen. Niet alleen de gecontroleerde variant waarbij je kunt laten zien dat het weliswaar lastig is, maar dat je er sterker uitkomt. Nee, de echte variant met rauwe randjes, met een vleugje wanhoop, ontreddering of niet-weten. Zodat een ander naast je kan komen zitten, zonder die randjes glad te strijken of weg te redeneren. Dingen worden vaak kleiner en beter te overzien als ze gedeeld worden. In het donker gaan ze woekeren.

Winters helpen ons om de verbinding te zoeken, sporen je aan om je uit te strekken naar anderen. Verbindingen groeien, verstevigen en wortelen juist door tegenslag. Het laat verbondenheid groeien. Je hart op die manier openstellen, nodigt een ander uit om hetzelfde te kunnen doen.

Moet je dan alles met iedereen delen? Ik denk van niet. Je mag daarin je mensen kiezen, mensen die je vertrouwt met jouw hart en met wie je een relatie hebt die zich daarvoor leent. Je mag zuinig zijn op je eigen hart.

En nu jij

• Heb je wel eens een winter gekend? Hoe ga je daarmee om? Ren je ervoor weg of durf je die te doorleven?
• Hoe zou jij stilte kunnen zoeken en creëren voor jezelf? Durf je te luisteren naar je eigen hart en gedachten?
• Hoe is het voor jou om je kwetsbaar op te stellen, je hart te delen en hulp te vragen/accepteren? Wat zou jou daarbij helpen?

Geschreven door Myrthe van Milligen – Solidum coaching