Hoogsensitiviteit moet je leren begrijpen | Karin Rutjes
Wat moet je snappen van een HSP. Als mens en individu horen we graag ergens bij. Bij een groep. We willen oké gevonden worden. We willen begrepen worden. Maar omdat dat laatste als HSP vaak niet zo ervaren wordt, voelen we ons alleen en eenzaam. We gaan zoeken. En we zoeken het vooral bij ons zelf. Want anderen lijken zich prima te voelen. Dus moet het wel aan ons liggen.
Hoogsensitiviteit
Maar hulp is niet altijd hulp. Ook daarin worden we niet begrepen. Maar als een professional het al niet lukt. Dan moet er wel echt iets mis zijn met ons. Totdat we iets lezen. Dat ene dat raakt. Dat zorgt voor die verbinding. “Hey, dit ben ik! Dit gaat over mijn leven!”
We voelen een sprankje hoop. We zijn niet alleen!
Samen zijn we met best veel! Hoogsensitieve personen. Waarschijnlijk zie je dat nu nog niet. Want in je omgeving stuit jij misschien wel heel veel op onbegrip. Je bent te gevoelig. Je hebt teveel gevoel voor drama. Je bent te zwaar op de hand. En je stelt je eigenlijk altijd aan. Geen wonder dat jij denkt dat je anders bent. Maar je bent niet anders. Je hebt een extra eigenschap waarmee je geboren bent. Dus eigenlijk ben je bijzonder! Zouden we onszelf niet liever zo zien?
Ik hoor het te vaak “ik voel me zo alleen”, of “ik ben best eenzaam”. En zelfs al hebben we voldoende mensen om ons heen, dan nog voelen we dat zo. Herkenbaar hoor. Dat is niet ondankbaar of raar. Het komt natuurlijk omdat je je soms door onbegrepen te worden eenzamer kan voelen dan wanneer je echt alleen bent.
Je kan jezelf niet zijn, dus pas je je aan. En dat voelt eenzaam. Dat voelt nep. En wij als HSP gaan niet erg goed op nep.
Authentiek
We houden van authenticiteit. Zijn wie we echt zijn. Openheid over emoties en gevoelens. Je leven zo inrichten en leven zodat het bij ons past. Zodat we van betekenis zijn. Zodat we zingeving ervaren in onze dag. Zodat we ’s avonds met voldoening terug kijken op onze dag.
De wereld voelt alsof het gevuld is met neppe persoonlijkheden. Zijn mensen nog echt? Wie is er eigenlijk nog te vertrouwen? Te vaak hebben we een deksel op onze neus gehad, omdat wij zoveel gaven aan die ander en het zelden of niet terug kregen. Vertrouwen is beschaamd, omdat wat wij in vertrouwen deelden met anderen te makkelijk met de buitenwereld wordt gedeeld.
Loyaliteit aan familie en vrienden zit in ons systeem. Dat vinden we belangrijk. Door ons groot empathisch vermogen kunnen we ons exact inleven in wat de ander nodig heeft. Maar wat nu als die ander steeds over onze grenzen gaan. Moeten we onszelf dan verliezen om loyaal te blijven?
Of mogen we toch kiezen voor wat bij ons past, voor wie willen zijn?
Verlies
Bij jezelf zijn, komt ook verlies. Verlies van mensen waarvan je dacht dat het vrienden waren. Verlies van familieleden die een hoge mate van irritatie ervaren aan jouw gevoeligheid. Oordelen die voor jou moeilijk zijn om aan te horen en die volgens jou ook niet rechtvaardig zijn. Het is gebaseerd op een eigen mening. Op een eigen zienswijze. Door mensen die geen weet hebben van hoogsensitiviteit en hier ook niet voor open willen staan.
Dat doet pijn. Ik weet het. Soms voelen we ons asociaal. Want hoe meer we voor ons zelf kiezen hoe meer we verliezen. Ligt het dan toch aan ons? Sluiten we ons teveel af voor de buitenwereld? Is het dan toch beter om open te staan voor de nepheid van de ander dan ons af te sluiten voor de ander?
Zelfacceptatie
Ik denk van niet. Ik denk dat het nooit oké is om open te staan voor giftige relaties. Voor relaties die ons steeds maar weer leeg zuigen. Iets wat je als HSP zo snel en goed weet. Wanneer haal jij energie uit een relatie? Dat is waarschijnlijk wanneer jij volledig jezelf kunt zijn. Wanneer jij niet steeds op je tenen hoeft te lopen om iets te zeggen. Wanneer jij weet dat wat jij deelt met iemand in vertrouwen wordt behandeld. Wanneer er diepgang zit in gesprekken en we niet leeg hoeven te lopen op nietszeggende gesprekken.
En dit is iets wat we mogen accepteren van onszelf. Want het is wat bij ons past. We hoeven ons niet aan te passen zodat een ander het makkelijker vindt met ons te communiceren. We hoeven ons niet aan te passen omdat het een ander ongemakkelijk maakt dat we veel voelen en alles zo intens beleven.
Hoogsensitiviteit kan zo mooi zijn
En dat dat zo is ervaren veel HSP’s nog niet. Ze zitten nog vast in die bubbel van negativiteit. Van anderen, van henzelf. Hoogsensitiviteit zijn is zwaar. En dat komt omdat we ons proberen aan te passen in een maatschappij waarin wij niet passen. En doordat we onszelf continue proberen te veranderen om te kunnen overleven in de wereld.
Maar wanneer we dat loslaten. Wanneer we eindelijk accepteren wat we zijn, welke eigenschap wij bezitten. En wat er voor nodig is om deze te laten floreren, wordt het makkelijker. Dan ga je zien dat hoogsensitief zijn helemaal niet zo zwaar is. Dan ga je inzien wat voor mooie dingen je daarmee kan beleven. Wat voor intense relaties je kan beleven. Wat jij in je dagelijkse leven eigenlijk kan doen om zingeving te ervaren. Al die kracht die je voor iets goeds kan inzetten. Al die energieen die je kan lezen om jezelf en de ander verder te helpen.
Al het moois wat je kunt zien, horen, ruiken en voelen en waar je dan zo intens van kunt genieten.
Hoogsensitiviteit is niet een eigenschap waar je hulp voor moet zoeken. Het is een eigenschap die je moet leren begrijpen. Die je mag leren accepteren.