Het Aquarium

Wat een hoopje ellende. Een sip, grauw gezicht, hangende schouders, totale ontreddering. Ze geeft direct aan dat al haar hoop op mij gevestigd is. Haar lijf doet zo zeer, het werkt niet naar behoren. Eerst maar eens kijken wat er nodig is.

Na contact te maken door mijn handen op haar te leggen en mijn energie af te stemmen, meet ik uit wat er moet gebeuren. Mijn biosensor vertelt me dat ik voedingsplannen moet meten en daar komt inderdaad een voedingsplan uit, die precies past bij haar klachten. Dat voedingsplan zal ik direct na afloop van de sessie mailen en daarmee kan zij zelf aan de slag om haar klachten te verminderen.

Daarna geef ik haar een burn-out behandeling. Door de galblaas- en de blaasmeridiaan te stimuleren, krijgt haar lichaam het seintje om het zelfhelend vermogen aan te zetten. Daarna voer ik overtollige energie uit haar hoofd af en strijk ik haar lichaam af om weer te aarden.

Terwijl ik haar aan het behandelen ben, zie ik de kleur weer op haar wangen komen en zie ik weer lichtjes in haar ogen schijnen.

We praten over haar niet-helpende overtuigingen dat je, om perfect te zijn, nooit ‘nee’ mag zeggen. Deze overtuigingen zijn in haar vroegste jeugd diep in haar ziel ingeprent door haar grootmoeder. Natuurlijk kan ze als volwassene nu beredeneren dat die overtuiging niet klopt, maar het voelt nog niet zo.

Ik vraag haar waar de liefde voor haarzelf is. Je moet echt eerst goed voor jezelf zorgen, voordat je er voor anderen kunt zijn. Dat weet ze wel, maar ze moet nog stapjes zetten om ook echt meer van zichzelf te houden. En voor zichzelf te mogen kiezen.

Haar weerstand tegen haar protesterende lijf is het volgende onderwerp. Als je kunt voelen dat alles in het leven gaat zoals het gaat en dat je alleen maar iets te zeggen hebt over jouw reactie op alles wat je overkomt, wordt het leven al stukken lichter.

Ik vertel haar dat je alle energie in de wereld, het bewustzijn, kunt zien als een groot aquarium, vol met water. Wij zijn allemaal kleine druppels water in dat aquarium. Het aquarium wordt bewogen (door wie of wat? geen idee!) en er ontstaan golven. We hebben als druppel water in die golf niets te zeggen over waar we heen gaan. Het gaat nu eenmaal zoals het gaat, de golven gaan waar ze heen gaan.  Als je doorziet dat het leven je overkomt en dat je alleen hoeft te accepteren wat er is, verdwijnt er veel stress. Stress ontstaat vaak omdat er frustratie is over het verleden; dat had anders moeten gaan. Of piekergedachten over de toekomst; wat als…? Als je kunt voelen dat het gaat zoals het gaat, zijn die frustratie en piekergedachten niet meer nodig.

Ik zie dat mijn woorden bij haar aankomen. Dat ze direct heel veel kan loslaten. Ze geeft aan dat er een last van haar afvalt. Wat een verschil met hoe ze een uur geleden binnenkwam. Wat fijn om een mooi mens zo te kunnen helpen!

(Met dank aan Paul Smit, voor de prachtige metafoor van het aquarium)

Dit is een bijdrage van Karin de Vries van KAAT – Praktijk voor Body & Mind