Burn-out is niet voor losers
Nog steeds ontstaat de misvatting dat een burn-out voor watjes of losers is. Steeds meer werknemers en zelfstandigen vallen in langdurig verzuim; ze kunnen in deze verwarrende, veranderende maatschappij de ballen niet langer in de lucht houden. Het lukt hen niet langer om 60 uur per week achter de pc te combineren met hun privéleven; personeel in de zorg kampt met te korte tijd aan het bed en teveel verpleegkundigen raken overwerkt en gestrest omdat zij niet langer naar wens kunnen performen voor patiënt en werkgever; directeur-eigenaren van kleine en middelgrote bedrijven vallen uiteindelijk na maanden klunen met te hoge vaste lasten om en verantwoordelijke managers verliezen het overzicht nu zij leiding geven op afstand.
Diehards
Legio voorbeelden van diehards in onze maatschappij die dolgraag door willen maar in oplopende chronische stress geconfronteerd worden met de beperking van hun eigen energie, de begrenzing van hun emotionele huishouding en de checkpoints van hun gezondheid. Uit de meest recente cijfers van het CBS/TNO onderzoek afgelopen november blijkt dat 17% van onze work force in 2020 burn out klachten benoemde. Dat is meer dan 1,4 miljoen werknemers, een getal dat nog steeds oploopt. Bovendien treft het fenomeen burn out nu niet slechts enkelen in complexe beroepen, maar steeds meer mensen die voorheen nooit werkdruk benoemden.
Toen ik de afgelopen 5 jaren op feestjes of verjaardagen vertelden wat wij doen bij Burn Out Poli kreeg ik nog vaak vragen als: Wat is dat dan burn-out? Vroeger had je geen burn-out. Is het niet een hype? Iedereen heeft tegenwoordig een burn-out! Burn-out is toch voor softies, etc etc.
Doorgaan op wilskracht
Nee, legde ik toen en nu dagelijks uit, burn-out overkomt mensen die jaren op wilskracht zijn doorgegaan vanuit een groot verantwoordelijkheidsgevoel; medewerkers die het altijd maar goed willen doen voor anderen, perfectionisten en betrouwbare collega’s die het werk van anderen zijn gaan doen in perioden van besmetting of quarantaine. Dát zijn de slachtoffers van burn-out.
Dit zijn juist niet de losers maar de diehards, de kanjers van onze maatschappij. Mensen die over hun eigen mentale en emotionele grenzen heen gevlogen zijn en uiteindelijk omvallen omdat het lichaam na maanden of zelfs jaren bikkelen volledig uitgeput blijkt.
Chronische stress
Fysiek betekent dat meestal dat het lichaam te lang chronische stress heeft ervaren. Een beetje acute stress is prima, dat kunnen we allemaal aan, maar als dat te lang duurt zonder de mogelijkheid om te herstellen, begint de sluipmoordenaar, genaamd ‘bijnieruitputting’, haar stiekeme werk. Wat er gebeurt is dat na een geruime tijd van aanhoudende stress de bijnieren aangejaagd worden tot extra productie van adrenaline, om vooral door te kunnen gaan en te surviven. Uiteindelijk, na maanden, doorgaan (ondanks signalen van het gespannen, oververmoeide lijf) raken de bijnieren leeg en raakt ook deze diehard uitgeput. Dit is het moment waarop veel mensen van de een op de andere dag omvallen, het zwart voor de ogen zien, geen woord meer kunnen uitbrengen, als een zombie op de bank belanden, uren moeten huilen of 1.000 keer moe een gat in de dag slapen.
Dit is momenteel heel herkenbaar voor veel thuiswerkende diehards, die voorheen nauwelijks klaagden over stress of vermoeidheid maar nu toch teveel taken moeten combineren.
Dat is burn-out en dat wens je niemand toe, zelfs niet de comfortabele criticus die denkt dat burn-out alleen voor losers is…