Angststoornis en depressie

De termen angststoornis en depressie gebruikt men vaak in informele gesprekken – en met goede reden. Beide zijn normale emoties om te ervaren, die routinematig optreden als reactie op situaties waar veel op het spel staat of potentieel gevaarlijke situaties (in het geval van angst) of teleurstellende, verontrustende omstandigheden (in het geval van depressie). De relatie tussen deze emoties – en de daarmee samenhangende klinische aandoeningen, angststoornissen en stemmingsstoornissen – is complex en enigszins eigenzinnig.

Voor één persoon kan angst leiden tot vermijding en isolatie. Isolement kan resulteren in een gebrek aan gelegenheid voor plezierige ervaringen, wat vervolgens leidt tot een slecht humeur. Voor anderen kunnen de emoties in de tegenovergestelde richting stromen. Als iemand zich neerslachtig voelt, kan iemand de energie wegnemen om dingen te doen die hij normaal gesproken leuk vindt, en pogingen om opnieuw met de wereld bezig te zijn nadat hij niet meer geoefend is, kunnen nervositeit tot gevolg hebben.

Als je het onderscheid tussen de twee emoties begrijpt en de ernst van het probleem karakteriseert, kun je bepalen hoe je je beter kunt voelen.

De relatie tussen angststoornis en depressie

Angst en depressie hebben een biologische basis. Aanhoudende staten van angst of neerslachtigheid, zoals mensen ervaren met klinische angst- en stemmingsstoornissen, brengen veranderingen in de neurotransmitterfunctie met zich mee. Men neemt vaak aan dat lage serotoninespiegels een rol spelen bij beide, samen met andere hersenchemicaliën zoals dopamine en epinefrine. Hoewel de biologische onderbouwing van deze problemen vergelijkbaar is, worden angst en depressie anders ervaren.

Angst en depressie kunnen opeenvolgend voorkomen (de een in reactie op de ander), of ze kunnen samen voorkomen. Wanneer angst- en stemmingsproblemen tegelijkertijd de drempel voor klinische diagnose bereiken, worden de specifieke diagnoses als comorbide aandoeningen beschouwd.